Παρακάτω παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα ενός πανηγυρικού λόγου ,αφιερωμένο στην 28η Οκτωβρίου :
Κάθε χρόνο πανηγυρίζουμε, τιμώντας την 28η Οκτωβρίου 1940, την ημέρα που γράφτηκε μία ακόμη χρυσή σελίδα της ένδοξης ιστορίας του Ελληνισμού ,ελπίζοντας η μέρα αυτή να αποτελέσει την αιτία και το ερέθισμα που θα κάνει όλους μας να ορθώσουμε το ανάστημά μας και μαζί μ' αυτό τη χώρα και τη ζωή μας.
Κάθε χρόνο πανηγυρίζουμε, τιμώντας την 28η Οκτωβρίου 1940, την ημέρα που γράφτηκε μία ακόμη χρυσή σελίδα της ένδοξης ιστορίας του Ελληνισμού ,ελπίζοντας η μέρα αυτή να αποτελέσει την αιτία και το ερέθισμα που θα κάνει όλους μας να ορθώσουμε το ανάστημά μας και μαζί μ' αυτό τη χώρα και τη ζωή μας.
Είναι η ημέρα που οι Έλληνες είπαν το «ΟΧΙ» στους Ιταλούς του Μουσολίνι και σε κάθε εχθρική επιβουλή εναντίον της πατρίδας. Ελπίδα είναι να είναι το μήνυμα που θα σηκώσει ξανά την Ελλάδα και τους Έλληνες.
Τι κι αν τότε οι εχθροί ήταν πολλαπλάσιοι και είχαν περισσότερα και καλύτερα όπλα; Οι Έλληνες νίκησαν αποδεικνύοντας ότι η ιστορία δεν υπακούει στην κοινή λογική και δε γράφεται με αριθμούς αλλά με τη μεγαλοσύνη της ψυχής και της καρδιάς το πύρωμα. Δεν ήταν εύκολη η νίκη, ούτε καν η απόφαση του αγώνα. Στον κυβερνήτη Ιωάννη Μεταξά έλαχε ο κλήρος να πει το ΟΧΙ διερμηνεύοντας τα αισθήματα ολόκληρου του ελληνικού λαού. Πολλοί θεώρησαν το «ΟΧΙ» των Ελλήνων ως αποκοτιά και άσκοπη θυσία σε μια εποχή όπου οι δυνάμεις της ναζιστικής Γερμανίας του Χίτλερ, της Ιταλίας και των συμμάχων τους είχαν κυριαρχήσει σ’ όλη σχεδόν την Ευρώπη. Οι Δυνάμεις του Άξονα προκαλούσαν το δέος πριν καν να επιτεθούν στους αντιπάλους τους και απέτρεπαν ακόμη και τη σκέψη της αντίστασης που θεωρούνταν μάταιη. Είχαν κατορθώσει δηλαδή να κερδίζουν τον πόλεμο όχι μόνο στο πεδίο μάχης αλλά και στο ψυχολογικό πεδίο. Όμως, δεν υπολόγισαν ότι η τραυματισμένη αξιοπρέπεια είναι η πιο ανίκητη δύναμη. Είναι η δύναμη, που έχει πάντα το δίκιο. “Είναι η Ελλάδα, έγραψε ο Γιώργος Θεοτοκάς, που κάνει πόλεμο για την ελευθερία της και την τιμή της... Κάποιος θέλησε να πνίξει την Ελλάδα. Νιώσαμε τα κρύα δάχτυλα γύρω στο λαιμό της. Ανατριχιάσαμε. Ύστερα μονομιάς ξύπνησε η φύση μας.'' Σφίξαμε τα δόντια και κάνουμε πόλεμο”.
“Είμαστε έτοιμοι για όλα, επισήμανε ο Π. Κανελλόπουλος. Πάντοτε οι αθώοι είναι έτοιμοι για όλα. Οι ένοχοι φοβούνται. Οι αθώοι ποτέ. Οι αθώοι είναι σε κάθε στιγμή έτοιμοι για τη ζωή και για το θάνατο, για την εύνοια και για τη δυσμένεια της τύχης, για την καταιγίδα και την καλοκαιρία. Μονάχα για ένα πράγμα δεν είναι ποτέ έτοιμος και άξιος ο αθώος: για την ατιμία”.
Με αφορμή αυτόν τον πανηγυρικό λόγο και ενόψει του εορτασμού της εθνικής μας επετείου για την 28η Οκτωβρίου 1940, μιλήσαμε κι εμείς στην τάξη με απλά λόγια για το τι σημαίνει για τους Έλληνες ανίκητη δύναμη , μεγαλοσύνη ψυχής , πύρωμα καρδιάς ,τραυματισμένη αξιοπρέπεια και τι ήταν τελικά αυτό το θρυλικό ΌΧΙ ,που ο Ιωάννης Μεταξάς είπε τότε στους Ιταλούς του Μουσολίνι, αλλά και σε κάθε εχθρό που επιβουλεύονταν την πατρίδα των Ελλήνων ,τη θρησκεία και την οικογένεια .
Οι Έλληνες απέδειξαν τότε με τον καλύτερο τρόπο ,ότι σε εποχές κινδύνων και πολέμων ,ήταν γενναίοι και δεν έχαναν την πίστη τους στο Θεό. Αυτή η πίστη τους θωράκισε με τόσο θάρρος και αποφασιστικότητα ,που παρά την μικρότερη δύναμη που διέθεταν ,τόσο σε ανθρώπινο δυναμικό όσο και σε όπλα, κατόρθωσαν να κατατροπώσουν τους εχθρούς μας και κάτω από φοβερά αντίξοες συνθήκες , να τους νικήσουν.
Το έπος του '40 όμως μας θυμίζει πολύ την ιστορία από την Παλαιά Διαθήκη ,όπου πολλά χρόνια πριν γεννηθεί ο Χριστός ,ζούσε στη Βηθλεέμ ο Δαυίδ ,ο γιος του Ιεσσαί ,που ήταν βοσκός.Ήταν παιδί με καθαρή καρδιά ,γεμάτη αγάπη για τον Θεό,τον οποίο από μικρή ηλικία υμνολογούσε και δόξαζε. Τα χρόνια περνούσαν και ο Δαυίδ πρόκοψε σε αρετή. Ώσπου κάποια μέρα οι Ισραηλίτες ,βρέθηκαν σε πόλεμο με τους Φιλισταίους ,που ήταν ειδωλολάτρες. Ένας από αυτούς ο γιγαντόσωμος στρατιώτης Γολιάθ, τους προκαλούσε και τους κορόιδευε. Ζητούσε μάλιστα να παλέψει με κάποιον Ισραηλίτη . Ο Δαυίδ , ζητώντας την βοήθεια του Θεού ,στάθηκε μπροστά στο Γολιάθ ,με θάρρος ,χωρίς να φοβάται και με τη μικρή του σφεντόνα ,κατόρθωσε να τον νικήσει. Οι Ισραηλίτες πανηγύρισαν τη νίκη και οι Φιλισταίοι το έβαλαν στα πόδια.Ο Δαυίδ μετά από χρόνια ,έγινε βασιλιάς και διοίκησε με δικαιοσύνη το λαό του .Οργάνωσε καλά το στρατό του και νίκησε τους εχθρούς των Ισραηλιτών.
Αυτή η ιστορία άρεσε πολύ στα παιδιά και έτσι κατάλαβαν καλύτερα και την άνιση αναμέτρηση των Ελλήνων με τους Ιταλούς το 1940 ,καθώς και την πανηγυρική νίκη τους .
Επειδή ωστόσο φέτος πρόκειται να δούμε πολλούς πίνακες ζωγραφικής ,για τις θεματικές ενότητες που δουλεύουμε στο Νηπιαγωγείο,έτσι και τώρα είδαμε και σχολιάσαμε τους πίνακες του Αλέξανδρου
Αλεξανδράκη με θέμα το έπος του '40, αλλά και πίνακες με το κατόρθωμα του Δαυίδ ,καθώς και κάποιες εικόνες που βρήκαμε στο διαδίκτυο .
Ο Δαυίδ μοιάζει πολύ με τους στρατιώτες που προελαύνουν στο μέτωπο του Αλεξαδράκη ,ήταν το συμπέρασμα των παιδιών και έτσι τα αγόρια κυρίως θέλησαν να ζωγραφίσουν τον '' Δαυίδ που σκοτώνει τον Γολιάθ '' ,σε έναν από τους πίνακες του Πίτερ Πωλ Ρούμπενς , ενώ τα περισσότερα κορίτσια ζωγράφισαν τον πίνακα ''προέλασις'' του Αλεξανδράκη.
Ο Αλεξανδράκης πολέμησε στην Αλβανία ως δεκανέας πυροβολικού. Τα σκίτσα του τα έκανε ανάμεσα στις μάχες και στην ανάπαυλα. Αργότερα έφτιαξε τους πίνακες με λάδι. Πείτε μου όμως εσείς τι ταλέντο πρέπει να έχει ένας άνθρωπος για να αποτυπώσει ένα άλογο στην παραπάνω στάση …. από μνήμης; διότι δεν διέθετε φωτογραφική μηχανή.Με αφορμή αυτόν τον πανηγυρικό λόγο και ενόψει του εορτασμού της εθνικής μας επετείου για την 28η Οκτωβρίου 1940, μιλήσαμε κι εμείς στην τάξη με απλά λόγια για το τι σημαίνει για τους Έλληνες ανίκητη δύναμη , μεγαλοσύνη ψυχής , πύρωμα καρδιάς ,τραυματισμένη αξιοπρέπεια και τι ήταν τελικά αυτό το θρυλικό ΌΧΙ ,που ο Ιωάννης Μεταξάς είπε τότε στους Ιταλούς του Μουσολίνι, αλλά και σε κάθε εχθρό που επιβουλεύονταν την πατρίδα των Ελλήνων ,τη θρησκεία και την οικογένεια .
Οι Έλληνες απέδειξαν τότε με τον καλύτερο τρόπο ,ότι σε εποχές κινδύνων και πολέμων ,ήταν γενναίοι και δεν έχαναν την πίστη τους στο Θεό. Αυτή η πίστη τους θωράκισε με τόσο θάρρος και αποφασιστικότητα ,που παρά την μικρότερη δύναμη που διέθεταν ,τόσο σε ανθρώπινο δυναμικό όσο και σε όπλα, κατόρθωσαν να κατατροπώσουν τους εχθρούς μας και κάτω από φοβερά αντίξοες συνθήκες , να τους νικήσουν.
Το έπος του '40 όμως μας θυμίζει πολύ την ιστορία από την Παλαιά Διαθήκη ,όπου πολλά χρόνια πριν γεννηθεί ο Χριστός ,ζούσε στη Βηθλεέμ ο Δαυίδ ,ο γιος του Ιεσσαί ,που ήταν βοσκός.Ήταν παιδί με καθαρή καρδιά ,γεμάτη αγάπη για τον Θεό,τον οποίο από μικρή ηλικία υμνολογούσε και δόξαζε. Τα χρόνια περνούσαν και ο Δαυίδ πρόκοψε σε αρετή. Ώσπου κάποια μέρα οι Ισραηλίτες ,βρέθηκαν σε πόλεμο με τους Φιλισταίους ,που ήταν ειδωλολάτρες. Ένας από αυτούς ο γιγαντόσωμος στρατιώτης Γολιάθ, τους προκαλούσε και τους κορόιδευε. Ζητούσε μάλιστα να παλέψει με κάποιον Ισραηλίτη . Ο Δαυίδ , ζητώντας την βοήθεια του Θεού ,στάθηκε μπροστά στο Γολιάθ ,με θάρρος ,χωρίς να φοβάται και με τη μικρή του σφεντόνα ,κατόρθωσε να τον νικήσει. Οι Ισραηλίτες πανηγύρισαν τη νίκη και οι Φιλισταίοι το έβαλαν στα πόδια.Ο Δαυίδ μετά από χρόνια ,έγινε βασιλιάς και διοίκησε με δικαιοσύνη το λαό του .Οργάνωσε καλά το στρατό του και νίκησε τους εχθρούς των Ισραηλιτών.
Αυτή η ιστορία άρεσε πολύ στα παιδιά και έτσι κατάλαβαν καλύτερα και την άνιση αναμέτρηση των Ελλήνων με τους Ιταλούς το 1940 ,καθώς και την πανηγυρική νίκη τους .
Επειδή ωστόσο φέτος πρόκειται να δούμε πολλούς πίνακες ζωγραφικής ,για τις θεματικές ενότητες που δουλεύουμε στο Νηπιαγωγείο,έτσι και τώρα είδαμε και σχολιάσαμε τους πίνακες του Αλέξανδρου
Αλεξανδράκη με θέμα το έπος του '40, αλλά και πίνακες με το κατόρθωμα του Δαυίδ ,καθώς και κάποιες εικόνες που βρήκαμε στο διαδίκτυο .
Ο Δαυίδ μοιάζει πολύ με τους στρατιώτες που προελαύνουν στο μέτωπο του Αλεξαδράκη ,ήταν το συμπέρασμα των παιδιών και έτσι τα αγόρια κυρίως θέλησαν να ζωγραφίσουν τον '' Δαυίδ που σκοτώνει τον Γολιάθ '' ,σε έναν από τους πίνακες του Πίτερ Πωλ Ρούμπενς , ενώ τα περισσότερα κορίτσια ζωγράφισαν τον πίνακα ''προέλασις'' του Αλεξανδράκη.
Ο Αλεξανδράκης απεικονίζει τον απελπισμένο αγώνα, τον πόνο, την ψυχρή πραγματικότητα του θανάτου. Αυτά τα πράγματα αγγίζουν και τον ίδιο, ένα ευαίσθητο πνεύμα, φύση και πράξη καλλιτέχνη. Η απεικόνισή τους αποδίδει στα σχέδιά του μια αμεσότητα και μια δύναμη που λίγοι καλλιτέχνες πολεμικών θεμάτων επιτυγχάνουν. Αυτό από μόνο του μας καθηλώνει. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο που ξεχωρίζει στη δουλειά του Αλεξανδράκη. Τον πυρήνα του έργου του αποτελούν τα ελληνικά χαρακτηριστικά, το θάρρος, η αντοχή, η σωματική και πνευματική αφοσίωση, πάνω απ’ όλα η αγάπη για την πατρίδα και για ότι αυτή αντιπροσωπεύει.
Μερικά από τ α έργα μας :
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.